De meeste golfers die vastlopen in hun ontwikkeling, schrijven dat toe aan hun leeftijd.

‘Ik heb niet meer het lichaam van tien jaar geleden. Minder spieren, minder soepel, logisch dat ik minder ver sla. Als ik m’n huidige handicap nog een tijdje kan vasthouden ben ik al dik tevreden, maar ik maak me geen illusies: uiteindelijk gaat die natuurlijk omhoog. Dat hoort nou eenmaal bij ouder worden…’

Helaas maakt deze golfer zich wel degelijk een illusie: namelijk dat ouder worden hand in hand moet gaan met slechter golf.

Ik noemde het al eerder: twee dagen voor zijn dood speelde Peter Ackerley nog onder par op Houtrak. Hij vertelde me naderhand dat hij z’n beste golf ooit had gespeeld. Ik vertel je: jij kunt dat ook.

Ik zal het je nog sterker vertellen: het is mijn stellige overtuiging dat een volwassen bewegingskunst zich kenmerkt door het feit dat de beoefenaars ervan hun top pas na hun tachstige bereiken.

“Maar het is toch fysiek onmogelijk voor tachtigjarige mannen en vrouwen om krachtige, talentvolle twintigers en dertigers naar de kroon te steken?”

Ja, ik hoor het je denken. Maar dat komt omdat je – net als bijna iedereen op dit moment in de golfwereld! – onvoldoende beseft dat het bij goed leren golfen helemaal niet gaat om spierkracht en atletisch vermogen.

Waar gaat het dan wel om? De tweede Growth Fundamental, de zogeheten 50/50-regel, geeft antwoord op die vraag. Waar de eerste Growth Fundamental, de 60/30/10-regel, gaat over HOE je het beste kunt trainen, daar gaat de 50/50-regel over WAT je het beste kunt trainen – en in welke verhouding – om de rest van je leven te kunnen blijven groeien als golfer.

Volgens deze regel

• zijn er slechts twee dingen die écht belangrijk zijn als steeds verder en nauwkeuriger wilt leren slaan en steeds stabieler wilt leren golfen, de rest van je leven lang: structuur en ontspanning
• doe je er verstandig om aan de training van beide aspecten even veel tijd te besteden.

Het ontwikkelen van een swing (en short game) met structuur is de essentie van de zogeheten externe training, de training van lichaam en golfclub. Een structuur zo sterk als ijzer, die niet is gebouwd op de spieren, maar op de pezen en het skelet.

Jezelf onder alle omstandigheden ontspannen leren voelen is de essentie van de zogeheten interne training, de training van onder meer je mentale, emotionele en on(der)bewuste vermogens. Dankzij deze vermogens zullen je spieren tijdens het golfen zo ontspannen mogelijk zijn (zonder dat je swing pap wordt: de structuur van je swing is immers niet op die spieren gebouwd, maar op het skelet).

(Een structuur zo sterk als ijzer – iron – en spieren zo zacht als een zijden hemd – shirt… Het begint je wellicht te dagen waarom onze golfschool Iron Shirt of Golf heet!)

De 50/50-regel stelt dus dat de interne training – van ontspanning – voor je lange-termijn-ontwikkeling nét zo belangrijk is als de externe training – van structuur. Aan beide disciplines besteed je idealiter even veel tijd.

Bereik je top op je tachtigste

Misschien wel het meest aansprekende voorbeeld van een golfer op leeftijd die wist te presteren op het hoogste niveau is Tom Watson. Tijdens het Britse Open van 2009 stond de Amerikaan na 71 holes alleen aan de leiding: alles wat hij nodig had om op 59-jarige leeftijd (!) de complete wereldtop achter zich te laten, was een par op de laatste hole. Dat hij een bogey maakte en vervolgens de play-off verloor, doet weinig af aan het feit dat het blijkbaar mogelijk is om ook als je bijna zestig bent mee te strijden om de meest prestigieuze prijzen.

Terwijl er in de golfwereld met bewondering wordt gekeken naar dit soort ‘uitzonderlijke prestaties’, haal ik grinnikend m’n schouders op en concludeer ik dat de golfsport nog een lange weg te gaan heeft.

Een volwassen bewegingskunst kenmerkt zich namelijk door het feit dat de beoefenaars hun volle potentie pas rond hun tachtigste kunnen bereiken. Zo zijn in de Oosterse krijgskunst de grote meesters een stuk ouder dan Tom Watson destijds in 2009 was. Zo’n oude man of vrouw kan met speels gemak een hele groep atletische, goed getrainde jongelingen aan. (Heb je de film Kill Bill gezien? Denk dan aan master Pai Mei!) Logisch, want om de complexe vormen in de vingers te krijgen én de bijbehorende innerlijke vaardigheden tot in de finesses te beheersen, zijn tientallen jaren training nodig – daar kan geen jeugdig enthousiasme of atletisch vermogen tegenop.

Datzelfde geldt in potentie voor golf: je kunt het gerust als een levenswerk beschouwen om je veertien clubs zodanig onder controle te krijgen dat je het maximale uit je lichaam en golfstokken haalt en om je interne training zodanig vorm te geven dat je onder alle omstandigheden in emotionele balans kunt blijven en (z)onder druk kunt presteren. Het kán gewoon niet sneller, zeker niet voor ons amateurs die véél minder tijd aan golf besteden dan die topprofessionals.

Met andere woorden: dat wij in het westen denken dat je twintig, dertig, hooguit veertig jaar moet zijn om je beste spel te spelen, dat je vervolgens stagneert en daarna alleen maar bergafwaarts gaat, ja, dat een toernooi als het Britse Open bijna door een broekie als Watson gewonnen kan worden, toont slechts aan dat de golfsport nog niet volwassen is.

De prestatie van Watson geeft echter ook aan dat golf wel in beweging is en de eerste stapjes zet richting volwassenheid. En als de golfwereld nou zo wijs zou zijn om het wiel niet zelf te willen uitvinden, maar te putten uit de kennis die in de oosterse krijgskunst is opgebouwd, dan duurt het misschien niet eens zo lang voordat het Britse Open een tachtigjarige winnaar krijgt – en we glimlachend terug zullen denken aan de tijden dat we ons verbaasden over bijna-winnende vijftigers.